ایمپلنت تمام دهان

اگر تمام دندان‌های خود را از دست داده‌اید، ایمپلنت‌های کامل دهان می‌توانند جایگزین دندان‌های شما و همچنین برخی از ریشه‌های آن‌ها شوند.


مزایای ایمپلنت‌های دهان کامل نسبت به پروتزهای معمولی چیست؟


ایمپلنت‌های دهان کامل نسبت به سایر گزینه‌های جایگزینی دندان مانند پروتزهای معمولی مزایای متعددی دارند. ایمپلنت‌های دهان کامل علاوه بر ظاهر و عملکردی شبیه به دندان‌های طبیعی، برای ماندگاری طولانی طراحی شده‌اند. آنها همچنین راحت‌تر و پایدارتر از پروتزهای مصنوعی معمولی هستند و به شما امکان می‌دهند به طور طبیعی‌تر گاز بگیرید و بجوید و غذاهای خاصی را بخورید که خوردن آنها با پروتزهای معمولی دشوار است.


مزیت بزرگ دیگر این است که ایمپلنت‌های دهان کامل نیازی به نگهداری زمان‌بر مرتبط با پروتزهای مصنوعی معمولی ندارند، که باید بعد از غذا برداشته و تمیز شوند و یک شبه خیس شوند. در عوض، ایمپلنت‌های دندانی فقط باید با همان مسواک زدن و نخ دندان کشیدن روزانه که برای دندان‌های طبیعی توصیه می‌شود، مراقبت شوند.


علاوه بر این، از آنجایی که ایمپلنت دندان با دهان کامل جایگزین برخی از ریشه های دندان شما می شوند، استخوان شما بهتر حفظ می شود. با استفاده از پروتزهای معمولی، استخوانی که قبلا ریشه‌های دندان را احاطه کرده بود، شروع به خرابی می‌کند. این امر منجر به فرورفتگی استخوان فک و لبخندی در هم ریخته و غیرجذاب می‌شود. در مقابل، ایمپلنت‌های دندانی با استخوان فک شما پیوند می‌خورند و به سالم ماندن استخوان و سالم ماندن لبخند طبیعی شما کمک می‌کنند.



ایمپلنت‌های کامل دهان چگونه قرار می‌گیرند؟


سه جزء برای ایمپلنت دندان کامل دهان وجود دارد:


ایمپلنت‌هایی که شبیه پیچ یا سیلندر هستند و در فک شما قرار می‌گیرند.


دندان‌های مصنوعی (مصنوعی) که شبیه دندان‌های سالم و طبیعی به نظر می‌رسند و عمل می‌کنند.


اباتمنت‌هایی که داخل ایمپلنت قرار می‌گیرند و به دندان‌های جدید اجازه می‌دهند به ایمپلنت‌ها متصل شوند.


اولین مرحله از این روش معمولاً استفاده از چاقوی جراحی برای ایجاد و کندن دو فلپ لثه برای نمایان شدن استخوان زیرین است. (در برخی موارد ممکن است دسترسی به استخوان فک از طریق یک برش دایره ای کوچک به جای بالا بردن فلپ‌های بافتی امکان‌پذیر باشد.) سپس سوراخی در استخوان فک ایجاد می‌شود تا فضایی برای ایمپلنت ایجاد شود و ایمپلنت وارد می‌شود. این روند برای همه ایمپلنت‌ها تکرار خواهد شد. ممکن است دندان‌های موقت روی محل‌های ایمپلنت گذاشته شوند. در غیر این صورت، یک کلاه درمانی موقت در بالای هر ایمپلنت پیچ می‌‌شود تا فضای داخلی ایمپلنت را از محیط دهانی اطراف جدا کند. سپس دو فلپ بافت لثه بریده می‌شوند، شکل می‌گیرند و روی استخوان فک و اطراف کلاهک التیام ایمپلنت قرار می‌گیرند. چند بخیه برای نگه داشتن بافت لثه در جای خود گذاشته می‌شود. بخیه‌ها طی هفت تا ده روز کشیده می‌‌شوند.


در طی دو تا شش ماه آینده، ایمپلنت‌ها و استخوان اجازه خواهند داشت تا به یکدیگر متصل شوند تا لنگرهایی برای دندان‌های جدید شما ایجاد کنند. سپس زمان باز کردن ایمپلنت‌ها، برداشتن کلاهک‌های درمانی موقت (یا دندان های موقت) و چسباندن اباتمنت‌ها فرا می‌رسد. پس از انجام این روش، لثه‌های شما تا چند هفته اجازه بهبود می‌یابند.


در نهایت، بریج‌های کامل یا پروتزهای کامل ایجاد شده برای تکثیر دندان‌های طبیعی شما به اباتمنت‌ها متصل می‌شوند. پس از مدت کوتاهی، اعتماد به نفس خود را در لبخند و توانایی خود برای جویدن و صحبت کردن به طور عادی به دست خواهید آورد.

منبع خبر :